cz.4 Kierunek Azja

Pomimo późnej pory w domu Oli i Eryka cały czas paliło się światło. Pochyleni nad stołem rodzice od kilku godzin przeglądali znalezione na strychu dokumenty.

– no i co o tym sądzisz? – zapytała Kasia

– a co mam sądzić – zdenerwował się Olaf – dziesiąty raz mnie pytasz. Widzę to samo co ty.

– może byś się tak na mnie nie wyżywał?

– nie wyżywam ale co mam odpowiedzieć? To wszystko to… – Tacie Oli i Eryka zabrakło słów.

Bo w sumie co miał powiedzieć. Kiedy po powrocie z pracy dzieciaki zaatakowały go niusami o skarbach zmęczony tylko machnął ręką. Ale nie! Takie machanie nigdy nie odnosiło skutku. Został zaciągnięty do pokoju i siłą posadzony przy stole. Tam czekała mama. Po jej minie od razu zrozumiał że coś jest na rzeczy. Kasia bez słowa wskazała leżące na stole dokumenty.

– co to jest?

– no przecież mówiłam Ci, że znaleźliśmy na strychu skarby – podekscytowana Ola nie mogła ustać w miejscu i niczym pingpongowa piłeczka skakała wokół stołu

– Nie my tylko ja – poprawił ją Eryk – ja je znalazłem

– no, Eryk znalazł je na strychu ale to ja go namówiłam, no i w ogóle to mój pomysł! Musimy tam pojechać! Będziemy bogaci! Zobaczycie!

– ale pamiętaj – brat nie dawał za wygraną – ja biorę połowę skarbu i wybieram pierwszy, obiecałaś.

– zaraz, spokojnie

Ojciec położył rękę na ramieniu syna

– wszystko po kolei, znikajcie do swojego pokoju. Mama mi wszystko opowie a potem porozmawiamy.

– Ale tato – jęknęła córka

– Olaaa – Olaf zrobił najgroźniejszą minę jaką potrafił. Ściągnął brwi i patrząc poważnie na dzieci palcem wskazał drzwi.

– No dobrze – dodał kiedy maluchy zniknęły za drzwiami – a teraz opowiadaj

– w sumie to sama za wiele nie wiem – odpowiedziała Kasia i przez następną godzinę opowiadała co wydarzyło się w domu. Dziura w suficie, wyprawa dzieciaków na poddasze, stare papiery i ten list. Klucz do zagadki. Informacja o jakimś Ulrichu i jego skarbach. Mówiąc to wszystko Kasia pokazywała znalezione przed dzieci dokumenty. Na końcu podała rzeczony list. Kiedy Olaf skończył czytać. Przy stole zapadła cisza.

– myślisz, że to wszystko prawda?

– sama nie wiem. Wiem za to że trzeba zrobić obiad i zająć się maluchami. O tym możemy porozmawiać wieczorem.

– masz rację – tata podniósł się z krzesła i podszedł do dziecięcego pokoju

– słuchajcie – powiedział do siedzących przy drzwiach dzieci – pora na obiad. Wieczorem razem z mamą zastanowimy się co z tym zrobić

– ale tato… przecież to my je znaleźliśmy

– no właśnie – dodał Eryk – my i są nasze

– jeszcze raz bo chyba się przesłyszałem

– no my je znaleźliśmy, ja tam wszedłem i je wyciągnąłem – widząc groźną minę ojca szybko dodał – no wiem, że nie powinienem ale Ola mnie poprosiła. A poza tym jestem już duży

– duży?

– no prawie duży, no i w ogóle to nasze dokumenty, nie Ola? – Eryk spojrzał błagalnie na siostrę

– nasze i rodziców

Ola wiedziała, że w takich momentach lepiej nie zaczynać awantury. Lepiej było się jakoś dogadać niż ryzykować karę za nieposłuszeństwo. A co najważniejsze, przecież musieli namówić rodziców na podróż! Podeszła do brata i zrobiła potulną minę

– bo widzisz tatusiu, my bardzo chcieliśmy Wam to pokazać. Bo to przecież ważne dokumenty, prawda? No i ten Ulrych ukrył gdzieś skarb. No i powinniśmy go poszukać. Nie możemy tego tak zostawić, prawda Eryk?

Brat szybko zrozumiał grę siostry i przytaknął z całych sił. Teraz najważniejsze było namówić rodziców na wyprawę.

– dobrze porozmawiam o tym z mamą po obiedzie a teraz zmykajcie myć ręce i do stołu.

 

Wieczorem, kiedy dzieci w końcu zniknęły w swoich łóżkach. Kasia z Olafem zajęli się leżącym na stole znaleziskiem. Z każdym kolejnym dokumentem sprawa robiła się coraz bardziej niezwykła. Mieli przed sobą akty własności, akcje, czeki, i dziesiątki innych dokumentów należących do niejakiego Ulricha von Knauffa. Wynikało z nich, że był to bardzo zamożny człowiek dysponujący olbrzymią fortuną. Jakby tego było mało w kolejnej teczce leżały polskie listy opisujące jego historię oraz informacje dotyczące rzekomego skarbu. Tak skarbu! Wszystkie papiery Ulricha świadczyły o jego bogactwie ale wynikało z nich, że największą część jego majątku gdzieś ukryto. Z kont wypłacono pieniądze i złoto. Zlikwidowano skrytkę bankową w której przechowywano kosztowności. Wycofano powierzone muzeum bezcenne eksponaty. Całość została zapakowana w skrzynie i wysłana frachtowcem do Azji gdzie znajdowała się druga jeszcze większa część majątku Knauffa. Nawet ktoś bardzo ale to bardzo sceptyczny musiał przyznać, że mamy do czynienia z wyjątkowym bogactwem.

– zobacz – Olaf rozprostował złożoną na pół kartkę – ktoś się bardzo napracował aby rozwiązać jego zagadkę. Z tego dokumentu wynika że majątek zgromadzono w Londynie a stamtąd wysłano go…

Na stole pojawiał się stary atlas dziadka. Tata jeszcze raz spojrzał na kartkę z dokumentów Urlicha a potem zdecydowanym ruchem wbił palec w sam środek mapy.

– … tutaj, do Bombaju. Do Indii. Perły w brytyjskiej koronie.