Dzieci 24h

„Małe dzieci, mały kłopot. Duże dzieci, duży.” Mam nadzieję, że nasze pociechy są wyjątkiem od tej reguły. W innym przypadku boję się pomyśleć co nas czeka za kilka lat…

Goa, Goa ach te Goa… A przede wszystkim ach ta szkoła! Od tygodnia jeździmy z maluchami po Sri Lance i mamy ich 24 godziny na dobę. To nasze największe skarby ale przecież nawet najcenniejszy skarb może czasem uwierać, nawet jeśli nosi się przy samym serduszku;) Nic więc dziwnego, że co jakiś czas z rozrzewnieniem wspominamy czas kiedy wsiadałem na skuterek i rozwoziłem maluchy po szkołach i przedszkolach. W domu zapadała bloga cisza a my mogliśmy zająć się swoimi sprawami. Teraz rzeczywistość wygląda troszkę inaczej.

• Mamo a kiedy dojedziemy do nowego domku.
• Mamo a Ola mnie kopie.
• Mamo jestem głodny.
• Tato nudzę się.
• Możemy obejrzeć bajkę? Nie na komputerze, w telefonie.
• Eryk wracaj do tuk tuka!
• Ola odłóż to!
• Do łóżek! Ale już.
• Zęby umyte?
• Tato a opowiesz bajkę ale nie taką krótką.
• Ja nie chcę tam wchodzić.
• Kupicie nam coś słodkiego?
• A te małpy gryzą?
• Tato nudzę się.
• A kiedy będzie jutro.
• A kiedy będziemy?
• A ja nie chcę tego jeść.
• A Eryk mnie podgląda.
• Eryk nie wkładaj rąk do buzi!
• Ola! Wychodź z wody poczekaj na Tatę.
• Mamo a mogę tym pomalować paznokcie.
• A Eryk bierze moje zabawki.
• A Ola…

I jak tu ich nie kochać…

P.S. Z drugiej strony codziennie wytrzymują po kilka godzin jazdy Tuk Tukiem, więc może nie jest aż tak strasznie:)